VAHİMLER GÖÇÜ

“…oysa seni sevmem toplumu meşru kılar

ve gitmen beni dile indirger sevgilim…”

                                           ah muhsin ünlü*

Ruhuma yakaran saf şarkıyı söyledim: seni

korkutan eski ezanların sabahında

köpekler iyi birer şirk cambazıdır

Hiçbir tebessüm

sana sokak lambası tınısıyla seslenmemişken

ben şehrin yağmurlu halini

gözlerinden ezberledim

sonra insanlığa güz gözüyle baktı siyatik ölü

sevici bir şüpheli gözüyle

artık gideceksek bile adı firar olmasın

Tanrıya küfürlü bir duadır doğmak

kendime sakladığım bu sırrı

hayata ve kadına hapsederken

ölmek tanrıya değildir en çok

ölmek parmak uçlarımda

Gidiyorum bu*

söz son durak

kılların kerametinde

götümden yön bularak

Ekim ikibinondört/ Ahval Fanzin/ Sayı:5

TOPRAK VE İLHAK

I. üstelik ben bu morga yeni girdim
tenimin sıcağını yazlarda yitirdim

dolunayı doğrular gibi bakıyor çayımdaki bardak
durup bir nehri bende bitiriyor
sigaramı öper gibi içiyormuşum bu beni güldürüyor
beni güldürüyor bazen gözlerimdeki toprak

II. üstelik ben yağmura şirk koşmak konusunda
oldukça iyiydim

hangi duaya başlasam sırtım biraz kambur
ve pürçıplak ölmek durur asfalt özünde
benim katran gözlerim bakmayı öğrenip
utanç içerikli cesetim ayıp tasarlarken
üzerime yakışmayan bir tanrıya
amin mi demeliyim?

III. üstelik ben insanlar ve cesetleri ayırt edemez
hayaller ve kırıkları iyi bilirdim

hangi cehennemde budansam ırzım biraz zehir
bu kadar şehir için bak çok dar atlaslar
dağınık bir ölümle elden bu kadarı gelir:
zaman yürütmeye yarayan türlü gövde ve oyuncak
gecenin ergen saatinde dişimdeki kuş izleri
çarmıhtaki beni tanrıdan korumak için ancak

IV. üstelik ben sizin bilmediğiniz saatlerde
burnuma uygun çiçekler dikerdim
ve dört yanım 
ve dahi dört yanım 
yaprak yitiminin o acıklı tortusu

Nisan 2014

Ekim ikibinondört/ Akatalpa/ Sayı: 178