törenle şehrin kalabalık saatine tutturuldum
kıç cebimdeki hayaller kış görmesin diye
en sevgili organımda ateş süsü karanlık
sonra duydum
minareler kadarmış gök
yüzünde dalgın bekleyen vahyin hayali
ansızın keder dedim kadehteki
son yudumu almasaydım eğer tanrıya dökülecektim
yenilmek şimdi kaç sevişmeyle
öfkesini öptüğüm kaç intihara terk
ve hangi yorganın altında yorgun belki de
gelmelisin
içindeki ruhani boşluğa erişmeli zaman
akıp giderken çocukluğu öpülmeden suyun
döküldüğü yeri hiçbir deniz bilmez
yoksa en mavi uçurum düşmek içindir bilirsin
resmindeki en ayıp rengi kuşanıp
ağrıyan yerlerine sürmeye yenisini
düşündüm ve var oldum
sen düşün gerisini.
nisan ikibinonüç/Akatalpa/sayı: 160
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder